Ο Παπαλάγιος

Απόσπασμα από το βιβλίο "Οι Παπαλάγοι" (προφέρεται Παπαλάνγκι) του Erich Scheurmann.

Παπαλάγκι είναι το όνομα που έδωσε ο αρχηγός της νήσου Κάντι Τουιάβι στους Ευρωπαίους, τη ζωή και τον πολιτισμό των οποίων γνώρισε στο γύρισμα του 19ου και του 20ού αιώνα.




Ο Παπαλάγης προσπαθεί διαρκώς να καλύπτει καλά τη σάρκα του. "Το σώμα και τα μέλη του είναι σάρκα, μόνο αυτό που βρίσκεται πάνω από το λαιμό είναι ο πραγματικός άνθρωπος", έτσι μου είπε ένας λευκός άνδρας που απολάμβανε μεγάλο κύρος και θεωρούνταν πολύ σοφός. Πίστευε ότι μόνο αυτό αξίζει να κοιτάξουμε, εκεί όπου έχει την κατοικία του ο νους και όλες οι καλές και κακές σκέψεις. Το κεφάλι. Ο λευκός άνδρας θέλει να το αφήνει ακάλυπτο, ακόμα και τα χέρια του αν χρειαστεί. Αν και το κεφάλι και το χέρι δεν είναι τίποτα άλλο παρά σάρκα και οστά. Όποιος, άλλωστε, αφήνει τη σάρκα του να φαίνεται, δεν διεκδικεί σωστή ηθική.

Αν ένας νέος άνδρας κάνει γυναίκα του μια κοπέλα, δεν ξέρει ποτέ αν εξαπατάται μαζί της, γιατί δεν έχει ξαναδεί ποτέ το σώμα της (οριακή σημείωση του Tuiavii: Ακόμα και αργότερα σπάνια θα του το δείξει, και αν το δείξει, τότε την ώρα της νύχτας ή του λυκόφωτος). Ένα κορίτσι, μπορεί να είναι ακόμα τόσο όμορφα μεγαλωμένο, όπως η πιο όμορφη Taopou (Μια παρθένα του χωριού, κορίτσι βασίλισσα) της Σαμόα, καλύπτει το σώμα της, έτσι ώστε κανείς να μην μπορεί να το δει ή να μην ευχαριστιέται με τη θέα του.

Η σάρκα είναι αμαρτία. Έτσι λέει ο Παπαλάγης. Γιατί το πνεύμα του είναι μεγάλο ανάλογα με το μυαλό του. Το χέρι που σηκώνεται για να ρίξει στο φως του ήλιου είναι βέλος αμαρτίας. Το στήθος πάνω στο οποίο κυματίζει το κύμα που παίρνει αέρα είναι υπόθεση αμαρτίας. Τα άκρα πάνω στα οποία η παρθένα μας χαρίζει ένα σίβα (ντόπιος χορός) είναι αμαρτωλά. Και επίσης τα άκρα που αγγίζουν για να κάνουν τους ανθρώπους για τη χαρά της μεγάλης γης - είναι αμαρτία. Όλα όσα είναι σάρκα είναι αμαρτία. Ζει ένα δηλητήριο μέσα σε κάθε αγκάθι, ένα ύπουλο δηλητήριο, το οποίο πηδάει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Αυτός που κοιτάζει μόνο τη σάρκα ρουφάει δηλητήριο, πληγώνεται, είναι τόσο κακός και απορριπτέος όσο και αυτός που την επιδεικνύει. - Έτσι διακηρύσσουν οι ιεροί ηθικοί νόμοι του λευκού ανθρώπου.

Γι' αυτό και το σώμα του Παπαλάγκι είναι τυλιγμένο από το κεφάλι μέχρι τα πόδια με οσφυομάντιλα, ψάθες και δέρματα, τόσο σφιχτά και τόσο πυκνά που κανένα ανθρώπινο μάτι, καμία ακτίνα ηλιακού φωτός δεν διεισδύει- τόσο σφιχτά που το σώμα του γίνεται χλωμό, λευκό και κουρασμένο, σαν τα λουλούδια που φυτρώνουν στη βαθιά ζούγκλα.

Ας σας ειπωθεί, πιο κατανοητοί αδελφοί από τα πολλά νησιά, τι βάρος κουβαλάει στο σώμα του ένας μόνο Παπαλάγκι: Στο κάτω μέρος, ένα λεπτό λευκό δέρμα, που λαμβάνεται από τις ίνες ενός φυτού, που ονομάζεται επιδερμίδα, περιβάλλει το γυμνό σώμα. Το πετάς ψηλά και το αφήνεις να πέσει από πάνω προς τα κάτω πάνω από το κεφάλι, το στήθος και τα χέρια μέχρι τους μηρούς. Πάνω από τα πόδια και τους μηρούς μέχρι τον ομφαλό, τραβηγμένο από κάτω προς τα πάνω, έρχεται η λεγόμενη υποδερμίδα. Και τα δύο δέρματα καλύπτονται από ένα τρίτο, παχύτερο δέρμα, ένα δέρμα που υφαίνεται από τις τρίχες ενός τετράποδου μαλλιαρού ζώου που εκτρέφεται ειδικά για το σκοπό αυτό. Αποτελείται κυρίως από τρία μέρη, από τα οποία το ένα καλύπτει το πάνω μέρος του σώματος, το άλλο το μέσο του σώματος και το τρίτο τους μηρούς και τα πόδια. Και τα τρία μέρη συγκρατούνται μεταξύ τους με κοχύλια (κουμπιά) και κορδόνια από τον αποξηραμένο χυμό του καουτσούκ (λάστιχα). Αυτό το οσφυοκάμαρο είναι ως επί το πλείστον γκρίζο όπως η λιμνοθάλασσα κατά την περίοδο των βροχών: δεν πρέπει ποτέ να είναι εντελώς χρωματισμένο. Το πολύ, το μεσαίο κομμάτι και αυτό μόνο με τους άνδρες, οι οποίοι αρέσκονται να μιλούν για τον εαυτό τους και τρέχουν πολύ πίσω από τις γυναίκες.

Τα πόδια τελικά εξακολουθούν να αποκτούν ένα μαλακό και αρκετά σφιχτό δέρμα. Το μαλακό είναι τουλάχιστον ελαστικό και εφαρμόζει ωραία στο πόδι, το λιγότερο το σφιχτό. Φτιάχνεται από το δέρμα ενός δυνατού ζώου, το οποίο βουτάνε σε νερό, το ξύνουν με μαχαίρια, το χτυπούν και το κρατούν στον ήλιο μέχρι να γίνει εντελώς σκληρό. Από αυτό ο Παπαλάγκι φτιάχνει στη συνέχεια ένα είδος κανό με ψηλό χείλος, αρκετά μεγάλο για να χωρέσει ένα πόδι. Ένα κανό για το αριστερό πόδι και ένα για το δεξί πόδι. Αυτά τα ποδοκάναλα δένονται και δένονται σφιχτά στον αστράγαλο με σχοινί και αγκάθια, έτσι ώστε τα πόδια να βρίσκονται μέσα σε ένα συμπαγές κέλυφος σαν το σώμα ενός θαλάσσιου σαλιγκαριού. Αυτά τα ποδόσχοινα φοριούνται από τον Παπαλάγκι από την ανατολή μέχρι τη δύση του ηλίου, πηγαίνει με αυτά στη μάλαγα (ταξίδι) και χορεύει με αυτά, τα φοράει ακόμα και αν κάνει ζέστη, όπως μετά από μια τροπική βροχή.

Επειδή αυτό είναι πολύ αφύσικο, όπως αντιλαμβάνεται καλά ο λευκός άνθρωπος, και επειδή κάνει τα πόδια σαν να είναι νεκρά και ήδη αρχίζουν να βρωμάνε, και επειδή, στην πραγματικότητα, τα περισσότερα ευρωπαϊκά πόδια δεν μπορούν πλέον να πιάσουν ή να σκαρφαλώσουν σε φοίνικα - γι' αυτό ο Παπαλάγκι προσπαθεί να κρύψει την ανοησία του καλύπτοντας το δέρμα αυτού του ζώου, το οποίο από μόνο του είναι κόκκινο, με πολλή βρωμιά, στην οποία προσθέτει λάμψη με πολύ τρίψιμο, έτσι ώστε τα μάτια να μην αντέχουν πλέον τη λάμψη και να καλύπτονται με πολλή βρωμιά, στην οποία προσθέτει λάμψη με πολύ τρίψιμο, έτσι ώστε τα μάτια να μην αντέχουν πλέον τη λάμψη και να πρέπει να απομακρυνθούν.
Όπως ο άνδρας, έτσι και η γυναίκα φοράει πολλά στρώματα και οσφυοκάμαρες τυλιγμένες γύρω από το σώμα και τους μηρούς της. Το δέρμα της είναι καλυμμένο με ουλές και σκισίματα. Τα στήθη έχουν γίνει θαμπά και δεν δίνουν πλέον γάλα από την πίεση ενός χαλιού που είναι δεμένο από το λαιμό μέχρι την κοιλιά μπροστά από το στήθος και επίσης στην πλάτη- ένα χαλί που είναι πολύ σκληρό από κόκαλα ψαριών, σύρμα και κλωστές. Επομένως, οι περισσότερες μητέρες δίνουν επίσης στα παιδιά τους γάλα σε ένα γυάλινο ρολό που είναι κλειστό στο κάτω μέρος και έχει μια τεχνητή θηλή στην κορυφή. Ούτε αυτό είναι το δικό τους γάλα, αλλά αυτό των κόκκινων, άσχημων, κερασφόρων ζώων από τα οποία αφαιρείται με τη βία από τους τέσσερις κώνους τους στην κοιλιά.