Δύο μοναχοί

Έχω ήδη δημοσιεύσει την παρακάτω παραβολή των δύο μοναχών στο παλιό φόρουμ των πνευμάτων. Επειδή όμως μόλις σήμερα έχω πάλι την εμπειρία του πόσο πολύτιμο είναι να αφήνει κανείς το μυαλό του να μένει στο *εδώ και τώρα*, να συλλέγεται, βάζω πάλι εδώ τη σύντομη αφήγηση καθαρά...




Δύο βουδιστές μοναχοί περιπλανήθηκαν κάποτε σιωπηλά στην Ινδία του παρελθόντος. Ήταν εποχή μουσώνων και τα μονοπάτια ήταν χωμάτινα.

Τότε, σε ένα σταυροδρόμι, συνάντησαν μια ψηλή κυρία που φορούσε ένα όμορφο φόρεμα. Το μονοπάτι ήταν πλημμυρισμένο και λασπωμένο και η κυρία στεκόταν εκεί και αναρωτιόταν πώς να περάσει από τη μια πλευρά στην άλλη.

Τότε ο ένας από τους δύο μοναχούς, ο μεγαλύτερος, πήρε με συνοπτικές διαδικασίες την κυρία στην αγκαλιά του και τη μετέφερε - σιωπηλά - στην άλλη πλευρά του μονοπατιού.

Εκεί την άφησε πίσω στο έδαφος και οι δύο μοναχοί συνέχισαν τον δρόμο τους σιωπηλοί.

Το βράδυ, αφού είχαν φτάσει στο μοναστήρι και αφού είχαν κάνει για πολλή ώρα τους διαλογισμούς τους, ο νεότερος ρώτησε τον μεγαλύτερο:

Εμείς οι μοναχοί απαγορεύεται ακόμη και να κοιτάξουμε μια γυναίκα, πόσο μάλλον να την αγγίξουμε. Τότε γιατί την κουβάλησες απέναντι από το μονοπάτι;

Τότε ο άλλος χαμογέλασε και είπε:

[/color]