Twee monniken

Ik heb de volgende parabel van de twee monniken al eens gepost in het oude Geestenforum. Maar omdat ik juist vandaag weer de ervaring heb hoe kostbaar het is om zijn geest in het *hier en nu* te laten vertoeven, te laten verzamelen, plaats ik het korte verhaal hier nog eens puur...




Twee boeddhistische monniken dwaalden eens zwijgend door het India van het verleden. Het was moessonseizoen en de paden waren aards.

Toen, op een kruispunt, ontmoetten ze een lange dame in een prachtige jurk. Het pad was overstroomd en modderig en de dame stond daar en vroeg zich af hoe zij van de ene kant naar de andere kant moest komen.

Toen nam een van de twee monniken, de oudste, de dame zonder pardon in zijn armen en droeg haar - zwijgend - naar de andere kant van het pad.

Daar legde hij haar weer op de grond en de twee monniken vervolgden hun weg in stilte.

s Avonds, toen zij in het klooster waren aangekomen, na lange tijd hun meditaties te hebben verricht, vroeg de jongste aan de oudste:

Het is ons monniken verboden om zelfs maar naar een vrouw te kijken, laat staan haar aan te raken. Waarom heb je haar dan over het pad gedragen?

Toen glimlachte de ander en zei: