Over omgaan met lijden.

Gautama Boeddha leert dat alle leven, alle bestaan lijden is.

Alle voelende wezens ervaren het lijden van vergankelijkheid. We verouderen allemaal, worden ziek, en sterven. Deze ervaring is wat Gautama onmiddellijk smartelijk noemt.

Op onze levensreis komen we stations tegen waarvan we - aanvankelijk - denken dat we ze liever vermeden hadden. We maken vrienden - en verliezen ze weer. We wandelen in de wereld en we wandelen zelf op onze reis. Maar is dit echt waar?

Al mijn ervaring met mijzelf leert mij dat mijn basisbenadering van deze wereld en haar wezens waarschijnlijk door de jaren heen dezelfde is gebleven. Het kan best zijn dat ik met het ouder worden mijn lessen trek en heb getrokken uit vroegere ervaringen van mijn huidige leven; niettemin is mijn verkenning en mijn zoektocht naar de saamhorigheid van alle wezens niet wezenlijk veranderd.

Opgedane ervaringen maken ons misschien vaardiger en zelfverzekerder in ons wezen en uiterlijk, maar toch volgen wij nog steeds onze *geprogrammeerde* trekken en eigenschappen die wij in dit bestaan hebben meegebracht.

Elkaars hulp en troost zijn - dat is hoe ik een doel in het leven zie. En wel in deze volgorde. Troost geven en ontvangen kan verlichting en balsem zijn voor een gekwelde, lijdende ziel; haar liefdevol bij beide handen nemen en haar een weg wijzen hoe zij op eigen kracht haar plaag overwint, is naar mijn huidig besef de koninklijke weg.

Mijn gevoel, mijn besef van de eenheid van alle wezen, van alle zielen, wekt in mij het verlangen mijzelf te "maken". Hoe zouden we leraar kunnen worden als we zelf niet in ons eigen lichaam hadden gevoeld wat het *voelt* om te zoeken? Wij zijn allen eeuwige leerlingen.

Dit betekent NIET dat we als leerlingen niets te geven hebben. Het houdt eerder de gedachte in dat we ons mogen openstellen voor de wonderen van deze wereld. ETERNAL.

Problemen zijn geen problemen meer als we ze onder de knie hebben, maar uitdagingen.

En alles in het leven heeft zijn betekenis.

Voor ons lijken de motieven van de goddelijke bron misschien niet altijd begrijpelijk en verstaanbaar. Niettemin, en juist daarom, ben ik geen vriend van het volgen van dogmatische leerstellingen.

Ons zoeken naar ervaring heeft ons in ons leven geworpen - en elke oorzaak wordt gevolgd door een gevolg. Wij kunnen dus, wanneer wij bijzonder expressieve vormen van lijden bespeuren, oorzaakonderzoek doen. Want al het zijn is veranderlijk in het HIER en NU.

Liefde is altijd eerlijk.

Liefde is de kracht die atomen naar elkaar toe leidt en liefde is de kracht die atomen andere verbindingen laat aangaan als het "tijd" is.

Als we altijd in het besef staan dat we allemaal onsterfelijke, eeuwige wezens zijn, kunnen onze huidige ervaringen relatief worden. Ten goede of ten kwade.