De Papalagi

Uittreksel uit "The Papalagi" (uitgesproken als Papalangi) door Erich Scheurmann.

Papalagi is de naam die het opperhoofd van het Candy-eiland Tuiavii gaf aan de Europeanen wier leven en cultuur hij meemaakte rond de eeuwwisseling van de 19e en 20e eeuw.




De Papalagi streeft er voortdurend naar om zijn vlees goed te bedekken. "Het lichaam en zijn ledematen zijn vlees, alleen wat boven de nek is, is de echte man," zo vertelde een blanke die veel aanzien genoot en als zeer wijs werd beschouwd mij. Hij vond dat alleen dat de moeite waard was om naar te kijken, waar de geest en alle goede en slechte gedachten hun verblijfplaats hebben. Het hoofd. De blanke man laat het graag onbedekt, en desnoods zelfs zijn handen. Hoewel hoofd en hand niets anders zijn dan vlees en beenderen. Wie bovendien zijn vlees laat zien, maakt geen aanspraak op goede zeden.

Als een jongeman een meisje tot vrouw neemt, weet hij nooit of hij met haar bedrogen uitkomt, want hij heeft haar lichaam nog nooit gezien (kanttekening van Tuiavii: Ook later zal zij het hem zelden laten zien, en als zij het doet, dan op het uur van de nacht of de schemering). Een meisje, het kan nog zo mooi gegroeid zijn, zoals de mooiste Taopou (een dorpsmaagd, meisjeskoningin) van Samoa, bedekt haar lichaam, zodat niemand het kan zien of behagen schept in haar aanblik.

Het vlees is zonde. Zo zegt de Papalagi. Want zijn geest is groot naar zijn verstand. De arm die zich opheft om in het zonlicht te werpen is een pijl van de zonde. De borst waarop de golf van het nemen van lucht golft is een geval van zonde. De ledematen waarop de maagd ons een siva (inheemse dans) geeft, zijn zondig. En ook de ledematen die aanraken om mensen te maken voor de vreugde van de grote aarde - zijn zonde. Alles wat vlees is, is zonde. Er leeft een vergif in elke pees, een verraderlijk vergif, dat van mens tot mens springt. Wie alleen maar naar het vlees kijkt, zuigt het gif op, raakt gewond, is even slecht en verworpen als hij die het vertoont. - Zo verkondigen de heilige morele wetten van de blanke man.

Daarom is het lichaam van de Papalagi van het hoofd tot de voeten omwikkeld met lendendoeken, matten en huiden, zo strak en zo dicht dat er geen menselijk oog, geen zonnestraal doordringt; zo strak dat zijn lichaam bleek, wit en vermoeid wordt, als de bloemen die in de diepe jungle groeien.

Laat het u gezegd worden, meer begrijpende broeders van de vele eilanden, wat een last een enkele Papalagi op zijn lichaam draagt: Aan de onderkant omhult een dunne witte huid, verkregen uit de vezels van een plant, de opperhuid genoemd, het naakte lichaam. Je gooit het omhoog en laat het van boven naar beneden vallen over het hoofd, de borst en de armen tot aan de dijen. Over de benen en dijen tot de navel, van onder naar boven getrokken, komt de zogenaamde hypodermis. Beide huiden worden bedekt door een derde, dikkere huid, een huid die geweven is van de haren van een viervoetig wollig dier dat speciaal voor dit doel gefokt is. Zij bestaat meestal uit drie delen, waarvan het ene het bovenlichaam bedekt, het andere het middenlichaam en het derde de dijen en de poten. De drie delen worden bijeengehouden door schelpen (knopen) en koorden gemaakt van het gedroogde sap van de rubberboom (elastiekjes). Deze lendendoek is meestal grijs zoals de lagune in het regenseizoen: hij mag nooit volledig gekleurd zijn. Hooguit het middenstuk en dat alleen bij de mannen, die graag over zichzelf praten en veel achter de vrouwen aanrennen.

De voeten tenslotte krijgen nog een zachte en een vrij stevige huid. De zachte is in ieder geval rekbaar en sluit mooi aan op de voet, de stevige minder. Deze wordt gemaakt van de huid van een sterk dier, die in water wordt gedompeld, met messen wordt geschraapt, geslagen en in de zon wordt gehouden tot hij helemaal hard is. Hiervan bouwt de Papalagi dan een soort kano met een hoge rand, net groot genoeg om een voet te houden. Eén kano voor de linkervoet en één voor de rechtervoet. Deze voetvaten worden bij de enkel met touw en weerhaken vastgebonden en geknoopt, zodat de voeten in een stevig omhulsel liggen als het lichaam van een zeeslak. Deze voetvaten worden door de Papalagi gedragen van zonsopgang tot zonsondergang, hij gaat er in op malaga (reizen) en danst er in, hij draagt ze zelfs als het warm is zoals na een tropische regenbui.

Omdat dit zeer onnatuurlijk is, zoals de blanke man goed beseft, en omdat het de voeten doet lijken alsof ze dood zijn en al beginnen te stinken, en omdat, in feite, de meeste Europese voeten niet langer een palmboom kunnen vastgrijpen of beklimmen - daarom probeert de Papalagi zijn dwaasheid te verbergen door de huid van dit dier te bedekken, die van zichzelf rood is, te bedekken met veel vuil, waaraan hij glans toevoegt door veel te wrijven, zodat de ogen de schittering niet langer kunnen verdragen en bedekt raken met veel vuil, waaraan hij glans toevoegt door veel te wrijven, zodat de ogen de schittering niet langer kunnen verdragen en zich wel moeten afwenden.

Evenals de man draagt ook de vrouw vele matten en lendendoeken die om haar lichaam en dijen zijn gewikkeld. Haar huid is bedekt met littekens en rijtwonden. De borsten zijn dof geworden en geven geen melk meer door de druk van een mat die van de hals tot de buik voor de borst en ook op de rug is vastgebonden; een mat die zeer hard is gemaakt door visgraten, draad en draden. Daarom geven de meeste moeders hun kinderen ook melk in een glazen rol die aan de onderkant gesloten is en waar een kunsttepel op zit. Het is ook niet hun eigen melk, maar die van rode, lelijke, gehoornde dieren waarvan de melk met geweld uit hun vier hoorntjes op de buik wordt gehaald.