Christendom en wedergeboorte.
allo dierbaren,
op een christelijk forum stelde ik de vraag hoe christenen denken over wedergeboorte. Ik kreeg een antwoord van TamLin dat volgens mij zeker de moeite waard is om te lezen .... Ik vroeg en mag dit antwoord hier plaatsen - geniet ervan!
Liefs,
brah
Hallo brahbata!
Het kerkelijk christendom verwerpt tegenwoordig, althans officieel, de leer en de werkelijkheid van de zogenaamde reïncarnatie.
Veel christenen buiten de kerken zien het echter als een essentieel onderdeel van de christelijke leer.
Volgens mijn overtuiging als vrije, ongebonden volgeling van Christus, uniek verbonden met Christus, beschouw ik het als waar, in ieder geval zeer waarschijnlijk, logisch, welwillend en rechtvaardig.
In het begin van het christendom was reïncarnatie een van de "pijlers" van het hele geloofsbouwwerk.
Zonder reïncarnatie zou het "Christendom" elke logica ontberen (en heeft het die ook niet gehad).
Want hoe zou een welwillende God aan de één gouden lepels kunnen geven en aan de ander alleen het hongerdoek in zijn zogenaamd enige (!!) leven op aarde?
Vroege kerkvorsten en theologen als Origenes, Basilides of de heilige Gregorius leerden natuurlijk de her-embodimentatie van de ziel.
Officieel na het Concilie van Nicaa (het eerste grote concilie in de geschiedenis van de Kerk) in 325 - maar, zoals kan worden aangenomen, zelfs daarvoor al - begon men met het opzettelijk wijzigen of zelfs uitwissen van impopulaire of verkeerd begrepen passages in de geschriften van het Nieuwe Testament, waaronder die over reïncarnatie.
Pas op het vijfde concilie in Constantinopel in 553 werd reïncarnatie definitief "afgeschaft"!!!
Correctores die speciaal voor dit doel door de kerkelijke autoriteiten waren aangesteld, waren gemachtigd om bijbelteksten te corrigeren in de zin van wat volgens de kerkelijke machthebbers van die tijd als correct werd beschouwd.
Het is waarschijnlijk dat talrijke passages van het Nieuwe Testament die betrekking hadden op de leer van de reïncarnatie in die periode werden verwijderd.
Een van de beroemdste "Kerkvaders" -Origenes- was een van de grootste geleerden en bijbelexperts die het "Christendom" ooit heeft gekend.
Hij was een wetenschapper die alle wereldlijke onderscheidingen van de Griekse onderwijswereld van die tijd had behaald, en hij is ook de enige die de leer van het christendom ook literair heeft voorgesteld in de vorm van een gesloten filosofisch systeem.
Om al zijn uitspraken op een brede bijbelse grondslag te kunnen baseren, bereidde hij voor zichzelf een omvangrijke tekstuitgave van het Oude Testament (de Hexapla) voor, zodat hij zijn leer steeds naar deze grondslag kon verwijzen.
Behalve Grieks beheerste hij ook het Hebreeuws (de taal van de oorspronkelijke teksten van het Oude Testament) en leerde hij zelfs Jezus' moedertaal, het Aramees, om de oorspronkelijke teksten te kunnen lezen van hen die Jezus persoonlijk hadden gekend en diens leven en leer hadden opgeschreven.
Origenes kan dus zonder overdrijving een universeel geleerde van wereldfaam worden genoemd.
Hij is een getuige van de hoogste christelijke kennis en de leraar bij uitstek daarvan.
Zijn literaire nalatenschap vertegenwoordigt, tot in de 20e eeuw, de meest uitgebreide en diepgaande ontwikkeling van de Bijbel. (uit de inleiding van het boek Origenes de Diamant door Robert Sträuli, 1987).
In De principiis bepleit Origenes dus vrij direct de principes van karma en reïncarnatie. Hij zegt daar bijvoorbeeld:
Als men wil weten waarom de menselijke ziel de ene keer het goede gehoorzaamt en de andere keer het kwade, moet men de oorzaak zoeken in een leven dat voorafging aan het huidige leven. Ieder van ons streeft naar volmaaktheid door een opeenvolging van levens. Wij zijn verplicht om steeds nieuwe en steeds betere levens te leiden, hetzij op aarde of in andere werelden. Onze toewijding aan God, die ons zuivert van alle kwaad, betekent het einde van onze wedergeboorte.
En op een andere plaats schrijft hij:
Door een aantrekking tot het kwaad nemen bepaalde zielen lichamen aan, eerst een menselijk lichaam. Dan, nadat hun levensduur als mens is verstreken, veranderen zij door irrationele begeerten in een dierlijk lichaam, vanwaar zij zinken tot het niveau van planten. Uit deze toestand verheffen zij zich weer, door dezelfde stadia te doorlopen, en keren terug naar hun hemelse plaatsen.
Volgens Origenes is het uiteindelijke doel van alle leven in de stoffelijke wereld dus dat de zielen zich door vele incarnaties zuiveren en veredelen, totdat allen, door de geboden van Jezus te gehoorzamen en door hun liefde en toewijding aan God, uiteindelijk terugkeren in de eeuwige gemeenschap van God:
Want God richt de zielen niet alleen met het oog op, zeg, de vijftig of zestig jaar van dit aardse leven, maar op de oneindige eeuwigheid; want Hij heeft de geestelijke substantie onomkoopbaar en met Zichzelf verwant gemaakt, en de verstandelijke ziel is niet uitgesloten van genezing alsof zij beperkt zou zijn tot het leven hier op aarde....
Deze [terugkeer tot God] moet men zich echter niet voorstellen als een plotselinge gebeurtenis, maar als een geleidelijke, die stap voor stap plaatsvindt in de loop van ontelbare en oneindig lange perioden, waarbij het proces van verbetering zich langzaam één voor één voltrekt ... ; sommigen haasten zich vooruit en streven sneller naar de hoogte, anderen volgen op korte afstand, en weer anderen ver achter; en zo zijn er ontelbare stadia van vooruitstrevenden die van vijandschap tot verzoening met God komen, en aan het eind is er de laatste vijand, die de dood wordt genoemd, en die ook wordt vernietigd, opdat hij niet langer een vijand zal zijn.
Deze laatste uitspraak verwijst naar de bijbelpassage 1 Kor. 15:26, die Origenes als volgt uitlegt:
De vernietiging van de laatste vijand moet echter zo worden verstaan, dat niet zijn door God geschapen substantie vergaat, maar zijn vijandige wil, die niet uit God, maar uit hemzelf voortkomt. Hij wordt dus vernietigd, niet om in de toekomst niet meer te zijn, maar om in de toekomst geen vijand en dood meer te zijn.
Aldus kunnen wij samenvatten:
De kennis van reïncarnatie was dus bekend in de omgeving van Jezus, zodat hij die hier en daar kon vooronderstellen in zijn leringen.
Dit is ook een van de drie mogelijke verklaringen waarom er niet zo veel over dit onderwerp is overgeleverd.
Een tweede verklaring is dat deze overlevering niet in het belang van de kerk was, vandaar dat de meeste getuigenissen buiten de Bijbel bewaard zijn gebleven in de zogenaamde Apocriefen (=verborgen geschriften).
En een derde denkbare verklaring wordt aangeduid door de kerkvader Hiëronymus, van wie de volgende zin is overgeleverd:
"De leer van de wederkomst is sinds de allervroegste tijden aan weinigen verkondigd, als een overgeleverd geloof, dat niet in het openbaar is verkondigd."
(Hiëronymus, Epistula ad Demetriadem, geciteerd in K. O. Schmidt, Kehret wieder Menschenkinder, Bonn 1970, p. 42),
wat ook logisch is:
Een gemeenschap, die een vredesrijk of een "koninkrijk Gods" op aarde wil helpen doorbreken, moet zich niet verliezen in reïncarnatiespeculaties, noch gericht op het verleden, noch op de toekomst.
Een combinatie van alle mogelijke verklaringen is denkbaar.
Gegroet
TamLin
Pages: 1
