Dood.

Laten we alstublieft de volgende woorden *stil* lezen, *herkennend-ademend* en meditatief-voelend, in de zin van ons in de situatie inlevend, allemaal.

Een van de kostbaarste geschenken die de Vader voor ons in petto heeft, is ons weeklagen en klagen over de dood.

De mens ervaart de waarheid van het leven vooral in het heengaan van een dierbare. In tegenstelling tot al onze intellectuele inspanningen om te proberen het wonder van het bestaan te begrijpen, *voelen* wij ons bestaan het meest in momenten van existentiële nood.

Dit alles heeft zijn betekenis.

Met het verstand de vergankelijkheid van alle leven kennen is één ding; van een geliefd wezen moeten scheiden is iets anders. In elke twijfel, in elk lijden, in elke vraag naar de zin van alles wat gebeurt, ligt een kostbare mogelijkheid van hoop. En hoop is de drijfveer van de mens.

Het heeft geen zin om de pijn, het verdriet, het lijden te ontkennen bij het verlies van een geliefd wezen. Net zo min als het opgeven van jezelf.

Ik bid dat we in die werkelijk kostbare momenten van ons bestaan, allen de kracht en de standvastigheid mogen hebben om het lijden even vluchtig te zien als de vreugde.