Χριστιανισμός και αναγέννηση.
allo αγαπητοί μου,
σε ένα χριστιανικό φόρουμ έκανα την ερώτηση πώς σκέφτονται οι χριστιανοί για την αναγέννηση. Έλαβα μια απάντηση από την TamLin που νομίζω ότι αξίζει να διαβάσετε .... Ρώτησα και μπορώ να βάλω την απάντηση αυτή εδώ - απολαύστε την!
Αγάπη,
brah
Γεια σου μπραμπάτα!
Ο εκκλησιαστικός χριστιανισμός στις μέρες μας απορρίπτει, τουλάχιστον επίσημα, το δόγμα και την πραγματικότητα της λεγόμενης μετενσάρκωσης.
Πολλοί χριστιανοί εκτός των εκκλησιών, ωστόσο, τη θεωρούν ως ουσιαστικό μέρος της χριστιανικής διδασκαλίας.
Σύμφωνα με την πεποίθησή μου ως ελεύθερος, αδέσμευτος οπαδός του Χριστού, μοναδικά συνδεδεμένος με τον Χριστό, τη θεωρώ αληθινή, σε κάθε περίπτωση εξαιρετικά πιθανή, λογική, αγαθή και δίκαιη.
Στην αρχή του χριστιανισμού, η μετενσάρκωση ήταν ένας από τους "πυλώνες" σε όλο το οικοδόμημα της πίστης.
Χωρίς αυτήν, ο "χριστιανισμός" θα στερούνταν (και στην πραγματικότητα στερείται) κάθε λογικής.
Διότι πώς θα μπορούσε ένας καλοπροαίρετος Θεός να δώσει χρυσά κουτάλια σε έναν άνθρωπο και μόνο το πανί της πείνας σε έναν άλλο στη δήθεν μοναδική (!!) ζωή του στη γη;
Οι πρώτοι εκκλησιαστικοί άρχοντες και θεολόγοι όπως ο Ωριγένης, ο Βασιλίδης ή ο Άγιος Γρηγόριος δίδασκαν βέβαια την επανένωση της ψυχής.
Επισήμως μετά τη Σύνοδο της Νικαίας (την πρώτη μεγάλη σύνοδο στην ιστορία της Εκκλησίας) το 325 - αλλά, όπως μπορεί να υποτεθεί, και πριν από αυτή - άρχισε η σκόπιμη τροποποίηση ή ακόμη και η εξάλειψη αντιδημοφιλών ή παρεξηγημένων χωρίων στα κείμενα της Καινής Διαθήκης, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που αφορούσαν τη μετενσάρκωση.
Μόνο στην πέμπτη σύνοδο της Κωνσταντινούπολης το 553 "καταργήθηκε" οριστικά η μετενσάρκωση!!!
Οι διορθωτές που διορίζονταν από τις εκκλησιαστικές αρχές ειδικά για τον σκοπό αυτό εξουσιοδοτούνταν να διορθώνουν τα γραπτά κείμενα με την έννοια του τι θεωρούνταν σωστό σύμφωνα με τους εκκλησιαστικούς άρχοντες εκείνης της εποχής.
Είναι πιθανό ότι πολλά χωρία της Καινής Διαθήκης που αφορούσαν το δόγμα της μετενσάρκωσης αφαιρέθηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.
Ένας από τους διασημότερους "Πατέρες της Εκκλησίας" -ο Οριγένης- ήταν ένας από τους μεγαλύτερους μελετητές και γνώστες της Βίβλου που γνώρισε ποτέ ο "Χριστιανισμός".
Ήταν ένας επιστήμονας που είχε κερδίσει όλες τις κοσμικές τιμές του ελληνικού εκπαιδευτικού κόσμου της εποχής εκείνης, και είναι επίσης ο μόνος που παρουσίασε το δόγμα του Χριστιανισμού και λογοτεχνικά με τη μορφή ενός κλειστού φιλοσοφικού συστήματος.
Προκειμένου να στηρίξει όλες τις δηλώσεις του σε ένα ευρύ βιβλικό θεμέλιο, ετοίμασε για τον εαυτό του μια ολοκληρωμένη έκδοση κειμένου της Παλαιάς Διαθήκης (τα Εξάπλια), ώστε να μπορεί να παραπέμπει πάντα τη διδασκαλία του σε αυτό το θεμέλιο.
Εκτός από τα ελληνικά, κατέκτησε επίσης την εβραϊκή γλώσσα (τη γλώσσα των πρωτότυπων κειμένων της Παλαιάς Διαθήκης) και έμαθε ακόμη και τη μητρική γλώσσα του Ιησού, την αραμαϊκή, προκειμένου να είναι σε θέση να διαβάζει τα πρωτότυπα κείμενα εκείνων που είχαν γνωρίσει προσωπικά τον Ιησού και είχαν καταγράψει τη ζωή και τις διδασκαλίες του.
Έτσι, ο Ωριγένης μπορεί, χωρίς υπερβολή, να χαρακτηριστεί παγκόσμιας φήμης οικουμενικός λόγιος.
Είναι μάρτυρας της υψηλότερης χριστιανικής γνώσης και ο κατεξοχήν δάσκαλός της.
Η λογοτεχνική του κληρονομιά αντιπροσωπεύει, μέχρι τον 20ό αιώνα, την πιο ολοκληρωμένη και βαθιά ανάπτυξη της Βίβλου. (από την εισαγωγή του βιβλίου Ωριγένης το διαμάντι του Robert Sträuli, 1987).
Στο De principiis, λοιπόν, ο Ωριγένης υποστηρίζει αρκετά άμεσα τις αρχές του κάρμα και της μετενσάρκωσης. Λέει εκεί, για παράδειγμα: "Η ζωή του Θεού είναι η ζωή του Θεού, και η ζωή του Θεού είναι η ζωή του Θεού:
Αν κάποιος θέλει να μάθει γιατί η ανθρώπινη ψυχή υπακούει τη μια φορά στο καλό και την άλλη φορά στο κακό, πρέπει να αναζητήσει την αιτία σε μια ζωή που προηγήθηκε της παρούσας ζωής. Ο καθένας από εμάς βιάζεται προς την τελειότητα μέσα από μια διαδοχή ζωών. Είμαστε υποχρεωμένοι να ζήσουμε ολοένα και νέες και ολοένα και καλύτερες ζωές, είτε στη γη είτε σε άλλους κόσμους. Η αφοσίωσή μας στον Θεό, η οποία μας εξαγνίζει από κάθε κακό, σημαίνει το τέλος της αναγέννησής μας
.
Και σε ένα άλλο σημείο γράφει: "Η αναγέννηση είναι η πρώτη φορά που θα αναγεννηθούμε:
Λόγω της έλξης προς το κακό, ορισμένες ψυχές παίρνουν σώματα, πρώτα ένα ανθρώπινο. Στη συνέχεια, αφού λήξει η διάρκεια της ζωής τους ως ανθρώπου, λόγω παράλογων επιθυμιών αλλάζουν σε σώμα ζώου, απ' όπου βυθίζονται στο επίπεδο των φυτών. Από αυτή την κατάσταση αναδύονται ξανά, περνώντας από τα ίδια στάδια, και επιστρέφουν στους ουράνιους τόπους τους
.
Έτσι, σύμφωνα με τον Ωριγένη, ο απώτερος σκοπός όλης της ζωής μέσα στον υλικό κόσμο είναι οι ψυχές να εξαγνιστούν και να εξευγενιστούν μέσα από πολλές ενσαρκώσεις, μέχρις ότου όλες, υπακούοντας στις εντολές του Ιησού και μέσω της αγάπης και της αφοσίωσής τους στον Θεό, επιστρέψουν τελικά στην αιώνια κοινωνία του Θεού:
Διότι ο Θεός κατευθύνει τις ψυχές όχι μόνο με σκοπό, ας πούμε, τα πενήντα ή εξήντα χρόνια αυτής της γήινης ζωής, αλλά στην άπειρη αιωνιότητα- διότι έχει καταστήσει την πνευματική ουσία άφθαρτη και συνδεδεμένη με τον εαυτό Του, και η λογική ψυχή δεν αποκλείεται από τη θεραπεία σαν να περιοριζόταν στη ζωή εδώ στη γη....
Αυτή [η επιστροφή στον Θεό], ωστόσο, δεν πρέπει να φανταστεί κανείς ως ένα ξαφνικό γεγονός, αλλά ως ένα σταδιακό γεγονός, που λαμβάνει χώρα βήμα προς βήμα κατά τη διάρκεια αναρίθμητων και απείρως μακρών χρονικών περιόδων, με τη διαδικασία της βελτίωσης να καταλαμβάνει αργά έναν προς έναν... ; κάποιοι σπεύδουν μπροστά και αγωνίζονται πιο γρήγορα προς τα ύψη, άλλοι ακολουθούν σε μικρή απόσταση, και άλλοι πάλι πολύ πίσω- και έτσι υπάρχουν αναρίθμητα στάδια των προοδευτών που έρχονται από την εχθρότητα στη συμφιλίωση με τον Θεό, και στο τέλος υπάρχει ο τελευταίος εχθρός, που ονομάζεται θάνατος, και ο οποίος επίσης καταστρέφεται, για να μην είναι πλέον εχθρός.
Αυτή η τελευταία δήλωση αναφέρεται στο βιβλικό χωρίο Α΄ Κορ. 15:26, το οποίο ο Ωριγένης εξηγεί ως εξής:
Η καταστροφή του τελευταίου εχθρού, ωστόσο, πρέπει να κατανοηθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να μη χαθεί η ουσία του, η οποία έχει δημιουργηθεί από τον Θεό, αλλά η εχθρική του βούληση, η οποία δεν προέρχεται από τον Θεό, αλλά από τον ίδιο. Καταστρέφεται έτσι, όχι για να μην υπάρχει στο μέλλον, αλλά για να μην είναι εχθρός και θάνατος στο μέλλον
.
Έτσι, μπορούμε να συνοψίσουμε:
Η γνώση της μετενσάρκωσης ήταν λοιπόν γνωστή στο περιβάλλον του Ιησού, ώστε να μπορεί να την προϋποθέτει εδώ και εκεί στις διδασκαλίες του.
Αυτή είναι επίσης μία από τις τρεις πιθανές εξηγήσεις για το γιατί δεν έχουν παραδοθεί τόσα πολλά για το θέμα αυτό.
Μια δεύτερη εξήγηση είναι ότι η παράδοση αυτή δεν ήταν προς το συμφέρον της εκκλησίας, γι' αυτό και οι περισσότερες μαρτυρίες διατηρήθηκαν εκτός της Βίβλου στα λεγόμενα Απόκρυφα (= κρυφά γραπτά).
Και μια τρίτη πιθανή εξήγηση επισημαίνεται από τον πατέρα της εκκλησίας Ιερώνυμο, από τον οποίο παραδίδεται η ακόλουθη φράση:
"Η διδασκαλία της Δευτέρας Παρουσίας διακηρύχθηκε στους λίγους από τους πρώτους χρόνους, ως μια πίστη που παραδόθηκε, η οποία δεν διακηρύχθηκε δημοσίως".
(Ιερώνυμος, Epistula ad Demetriadem, παρατίθεται στο K. O. Schmidt, Kehret wieder Menschenkinder, Βόννη 1970, σ. 42),
το οποίο είναι επίσης λογικό:
Μια κοινότητα, η οποία θέλει να βοηθήσει ένα βασίλειο της ειρήνης ή ένα "βασίλειο του Θεού" στη γη να διαρρεύσει, δεν πρέπει να χάνεται σε εικασίες περί μετενσάρκωσης, που δεν κατευθύνονται ούτε στο παρελθόν ούτε στο μέλλον.
Ένας συνδυασμός όλων των πιθανών εξηγήσεων είναι νοητός.
Χαιρετισμός
TamLin
Pages: 1
