Θάνατος.

Ας διαβάσουμε, παρακαλώ, τις παρακάτω λέξεις *ησυχάζοντας*, *αναγνωρίζοντας-αναπνέοντας* και διαλογιστικά-αισθητοποιώντας, με την έννοια της αίσθησης της κατάστασης, όλες τους.

Ένα από τα πιο πολύτιμα δώρα που μας επιφυλάσσει ο Πατέρας είναι ο θρήνος και το παράπονό μας για τον θάνατο.

Τα ανθρώπινα όντα βιώνουν την αλήθεια της ζωής κυρίως με τον θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου. Σε αντίθεση με όλες τις διανοητικές μας προσπάθειες να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε το θαύμα της ύπαρξης, *αισθανόμαστε* την ύπαρξή μας περισσότερο σε στιγμές υπαρξιακής δυστυχίας.

Όλα αυτά έχουν το νόημά τους.

Άλλο πράγμα είναι να γνωρίζεις για την περατότητα όλης της ζωής με τη διανόηση- άλλο πράγμα είναι να πρέπει να αποχωριστείς ένα αγαπημένο ον. Σε κάθε αμφιβολία, σε κάθε πόνο, σε κάθε ερώτημα για το νόημα όλων όσων συμβαίνουν, υπάρχει μια πολύτιμη δυνατότητα ελπίδας. Και η ελπίδα είναι η κινητήριος δύναμη του ανθρώπου.

Το να αρνείσαι τον πόνο, τη θλίψη, την ταλαιπωρία μπροστά στην απώλεια ενός αγαπημένου όντος δεν έχει νόημα. Ούτε και το να εγκαταλείψει κανείς τον εαυτό του.

Προσεύχομαι σε αυτές τις πραγματικά πολύτιμες στιγμές της ύπαρξής μας, να έχουμε όλοι τη δύναμη και το σθένος να αντιλαμβανόμαστε τον πόνο τόσο φευγαλέα όσο και τη χαρά.