De erfenis...

Het was rond de tijd dat de aap een man werd. En aan de vooravond van zijn menswording, verzamelde de aap weer alle dieren om zich heen om afscheid van hen te nemen. Morgen zal ik mens worden, sprak hij weemoedig tot hen, en jullie zullen mij allemaal verlaten en uit de weg gaan, en er zal een gevecht ontstaan tussen mijn zaad en jullie zaad.

Ja, een gevecht! brulde de leeuw.
Jullie willen meer worden dan wij! gromde de neushoorn.
Daar zul je voor boeten! herhaalde de vlo venijnig.
Laten we het hierbij laten! zei de aap met een vleugje onbeschrijfelijke vermoeidheid,
en laten we vandaag samen een feest van vrede en vreugde vieren.
Zo zij het! riepen de dieren en verdrongen zich goedmoedig en welwillend om de vertrekkende broeder en vroegen hem of ze niet iets aardigs voor hem konden doen of hem iets konden geven.
Toen werd de aap nog somberder, ging onder een palmboom zitten en begon jammerlijk te snikken. Diep medelijden ging door de harten van de dieren.
Wij willen de arme man troosten!" begon het schaap ten slotte, en hij schreed voorwaarts naar de wenende man.
Lange tijd keek het schaap in de ogen van de aap, en toen zei het: "Draag mijn beeltenis altijd in je hart, dan zal het zijn alsof ik met en in jou voortleef!
De kameel volgde het schaap, keek diep in de ogen van de aap en zei hetzelfde tegen hem.
En de os, de ezel, het varken, de pauw, de gans, de tijger, de wolf, de hyena en vele andere dieren kwamen naderbij, en elk van hen keek diep in de ogen van de aap en zei plechtig tegen hem: "Draag mijn beeltenis altijd in je ziel, zodat het zal zijn alsof ik met je voortleef.
De laatste die naderden waren de leeuw, de adelaar en de slang.

De aap kon nauwelijks uit zijn ogen kijken van vermoeidheid, en toen de slang afscheid had genomen, zonk hij onmiddellijk weg in een diepe slaap. Maar verwarde en vreselijke dromen joegen hem angst aan, en tegen de dageraad stond hij in een halfslaap op uit zijn kamp en tastte zijn weg naar de nabijgelegen bron.
Met ogen, waarvan het heldere bewustzijn de sluier nog niet kon scheuren, keek hij in de waterspiegel, die, licht bewogen, zijn beeltenis weerkaatste.

Wat keek hij! Daar dreef op trillende golven het beeld van het eenvoudige schaap - of - nee! Het was de lelijke kameel, die hem met arrogante trekken aanstaarde vanuit de golven. Opeens leek het de bloeddorstige tijger als wie hij zichzelf in de vloed zag, en zo gauw hij dichterbij keek, was het een pauw die hem met zijn ijdele rad om de oren sloeg.
Eindelijk brak er een zonnestraal door de bomen en de aap ontwaakte uit zijn dromerige toestand. Verbijsterd wreef hij in zijn ogen en wilde onmiddellijk in de volgende reusachtige boom klimmen, toen zijn blik in de bron viel. Toen besefte hij dat hij van de ene dag op de andere een man was geworden.

.