ρωγμή στο μπολ...

μ[/size]ια φορά κι έναν καιρό ήταν μια ηλικιωμένη Κινέζα που είχε δύο μεγάλα μπολ κρεμασμένα από τις άκρες ενός στύλου που κουβαλούσε στους ώμους της.

Το ένα από τα μπολ είχε μια ρωγμή, ενώ το άλλο ήταν πεντακάθαρο και κρατούσε πάντα μια γεμάτη μερίδα νερό. Ωστόσο, στο τέλος της μεγάλης διαδρομής από το ποτάμι μέχρι το σπίτι της γριάς, το άλλο μπολ ήταν πάντα μισογεμάτο.

Για δύο χρόνια αυτό συνέβαινε κάθε μέρα: η γριά έφερνε στο σπίτι πάντα μόνο ενάμιση μπολ με νερό. Το άψογο μπολ ήταν, φυσικά, πολύ περήφανο για το κατόρθωμά του, αλλά το φτωχό μπολ με τη ρωγμή ντρεπόταν για το ελάττωμά του και στεναχωριόταν που μπορούσε να κάνει μόνο τα μισά από αυτά που ήταν φτιαγμένο να κάνει.

Μετά από δύο χρόνια, τα οποία της φαίνονταν σαν μια ατελείωτη αποτυχία, η λεκάνη είπε στη γριά: "Ντρέπομαι τόσο πολύ για τη ρωγμή μου, από την οποία το νερό τρέχει πάντα μέχρι το σπίτι σας.

Η γριά χαμογέλασε. Έχετε παρατηρήσει ότι τα λουλούδια ανθίζουν στη δική σας πλευρά του μονοπατιού, αλλά όχι στην πλευρά του άλλου μπολ;

Έσπειρα σπόρους λουλουδιών στη δική σου πλευρά του μονοπατιού, επειδή γνώριζα το λάθος σου. Τώρα τα ποτίζεις κάθε μέρα όταν περπατάμε στο σπίτι. Για δύο χρόνια θα μπορούσα να μαζέψω αυτά τα όμορφα λουλούδια και να διακοσμήσω το τραπέζι με αυτά. Αν δεν ήσουν ακριβώς αυτό που είσαι, αυτή η ομορφιά δεν θα υπήρχε και δεν θα κοσμούσε το σπίτι μας.

Ο καθένας μας έχει τις δικές του μοναδικές ιδιοτροπίες και ελαττώματα, αλλά είναι οι ιδιοτροπίες και τα άλματα που κάνουν τη ζωή μας τόσο ενδιαφέρουσα και αξιόλογη. Θα πρέπει απλά να παίρνετε κάθε άτομο όπως είναι και να βλέπετε το καλό σε αυτό.

Σε όλους λοιπόν τους ραγισμένους φίλους μου, να έχετε μια υπέροχη μέρα και μην ξεχνάτε να απολαμβάνετε το άρωμα των λουλουδιών στη δική σας πλευρά του μονοπατιού! :)